โรคฝีดาษลิง

            เกิดจากเชื้อไวรัสเป็นโรคในตระกูลเดียวกับโรคฝีดาษหรือไข้ทรพิษ แต่มีความรุนแรงน้อยกว่า มีรังโรคอยู่ในสัตว์ตระกูลฟันแทะ ส่วนใหญ่พบในประเทศแถบตะวันตกของทวีปแอฟริกา ขณะนี้พบในผู้ติดเชื้อที่สหรัฐฯ, ยุโรป, แคนาดา, อิสราเอล และออสเตรเลีย ประมาณกว่า 300 คนแล้ว เป็นเพศชายเกือบทั้งหมด กลุ่มที่ควรเฝ้าระวังให้หลีกเลี่ยงคือผู้ที่มีภูมิคุ้มกันต่ำ สตรีมีครรภ์และเด็กที่อายุต่ำกว่า 12 ปี

            อาการ หลังได้รับเชื้อจะมีระยะฟักตัวเฉลี่ย 7 – 14 วัน จะมีไข้หนาวสั่น, ปวดหัว, มีอาการทางเดินหายใจ, ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ, และต่อมน้ำเหลืองโต เมื่อไข้ลดจะเกิดผื่นขึ้น ผื่นพบที่ศีรษะ, ลำตัว, แขน, ขา และฝ่ามือ ฝ่าเท้า ผื่นเริ่มจากตุ่มแดงเปลี่ยนเป็นขุ่นขาว ตรงกลางมีรอยบุ๋ม ผื่นที่ขึ้นจะอยู่ในระยะเดียวกัน อาการโรคใช้เวลาประมาณ 2-4 สัปดาห์ ผู้ป่วยส่วนใหญ่สามารถหายเองได้ อาการรุนแรงมักพบในกลุ่มเด็กเล็ก

การติดต่อ

  • สัมผัสสารคัดหลั่ง ทางผิวหนัง, เยื่อเมือก เช่น จมูก ปาก ตา
  • ละอองฝอยทางการหายใจ
  • ทานเนื้อสัตว์ติดเชื้อปรุงสุกไม่พอ
  • สัมผัสที่นอนของสัตว์ที่ป่วย หรือถูกสัตว์ป่วยกัด

การป้องกัน

- หลีกเลี่ยงการสัมผัสสัตว์ป่า หรือผู้มีประวัติมาจากพื้นที่เสี่ยง

- หลีกเลี่ยงทานเนื้อสัตว์ปรุงสุกไม่พอ

- ล้างมือบ่อยๆด้วยสบู่และเจลแอลกอฮอล์

- ประชากรไทยที่เกิดก่อนปี 2517 เกือบทุกคนจะได้รับการปลูกฝี สามารถป้องกันฝีดาษลิงได้

<